Eindelijk is die er … je langverwachte, mooie, perfecte, nieuwe pup. Een bijzonder moment in je leven.

Mand staat klaar, leiband hangt aan de haak, voer- en drinkbakjes zijn gekocht, tientallen spiksplinternieuwe, kleurrijke speeltjes, uit allerlei materialen vervaardigd en in verschillende vormen, maten en gewichten liggen op Max of Billie of Cleo of Holly of Buddy of Nala of … te wachten.

Maar dan blijken de eerste nachten toch niet zo rustig te verlopen als gehoopt en die eerste dagen vielen nog wel redelijk goed mee, maar dan hoor je jezelf toch al snel vooral ‘neen’, ‘mag niet’, ‘au’ en ‘foei’ roepen naar je pup en blijk je meer ogen op je rug nodig te hebben dan je ooit voor mogelijk had geacht. Je vindt te pas en te onpas plasjes overal in huisjes, planten zijn niet meer veilig, de tuin wordt omgetoverd tot een slagveld, kussens worden gesloopt, je handen en enkels lijken veel aantrekkelijker dan al die speeltjes samen en zo gaat de lijst door. Hoe ga je precies om met dit soort gedrag? Want iedereen staat klaar met advies en goede raad en ook Google heeft een massa tips in de aanbieding. Maar welke zijn de juiste, welke volg je best wel op en welke niet, en waarom precies?

De puppyfase heeft een grote impact. Tijdens deze fase leg je enerzijds de fundamenten voor een evenwichtige basisontwikkeling van je hond maar anderzijds werk je ook aan een sterke basis voor jullie onderlinge band tijdens jullie verdere leven samen …